با توجه به اهمیت مسائل زیست‌محیطی و چالش جدی که شرکت‌ها برای گزارش فعالیت‌های زیست‌محیطی خود با آن روبرو هستند، هدف پژوهش حاضر واکاوی شاخص‌های گزارشگری زیست‌محیطی است؛ که می‌تواند جهت تقویت و بهبود این نوع گزارشگری، به‌عنوان یکی از ابزارهای مهم پاسخگویی در مقابل ذینفعان استفاده شود. در فاز اول، ادبیات حوزه گزارشگری زیست‌محیطی بررسی گردید که حاکی از این است که شرکت‌های ایرانی در مقایسه با اکثر کشورهای دنیا نسبت به گزارشگری زیست‌محیطی غفلت نموده‌اند و قانون یا استانداردی شرکت‌ها را ملزم به افشا اطلاعات زیست‌محیطی نمی‌کند. بنابراین هرگونه افشا در این زمینه به صورت داوطلبانه است و نشان‌دهنده عدم وجود شاخص‌های قابل‌تأیید و مشخص در جهت تهیه گزارش زیست‌محیطی است. سپس از طریق مصاحبه با صاحب‌نظران و کارشناسان دانشگاهی و اجرایی باسابقه در حوزه مذکور در سال ۱۴۰۰، داده‌های کیفی جمع‌آوری گردید. این خبرگان بر اساس روش نمونه‌گیری هدفمند با رویکرد گلوله برفی انتخاب شدند و انجام مصاحبه‌ها تا زمان دستیابی به اشباع نظری ادامه یافت. در فاز دوم بعد از بررسی مصاحبه‌ها، داده‌های کیفی جمع‌آوری‌شده به روش تحلیل مضمون آتراید-استرلینگ و به کمک نرم‌افزار مکس‌کیودا کدگذاری و دسته‌بندی شدند. یافته‌های تحلیل مضمون منجر به شناسایی ۲ مضمون فراگیر، ۷ مضمون سازمان دهنده و ۳۹ مضمون پایه گردید. نتایج این پژوهش بیانگر این است که گزارشگری زیست‌محیطی برمبنای دو مضمون فراگیر ۱- افشاء اطلاعات سخت و ۲- افشاء اطلاعات نرم قابل تبیین است. شناسایی شاخص‌های گزارشگری زیست‌محیطی بر این مبنا و به‌کارگیری آن‌ها با افزایش قابلیت تأیید اطلاعات، به بهبود پاسخگویی، کاهش عدم تقارن اطلاعاتی و اخذ تصمیمات مناسب منجر می‌شود.
